غلامرضا آذری‌خاکستر | شهرآرانیوز: رشد و پرورش در خانواده‌ای اهل علم و ادب موجب شد تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در شهر مشهد به پایان برساند. در اواسط دهه ۳۰، با دکتر سیدابوطالب میرعابدینی ازدواج کرد و با تأسیس دانشکده ادبیات مشهد، وارد دانشگاه شد. او از نخستین زنان دانش آموخته در رشته ادبیات فارسی شهر مشهد محسوب می‌شود.
صدیقیان در اواسط دهه ۴۰، برای ادامه تحصیل راهی تهران شد و دوره فوق لیسانس را در سال ۱۳۴۷ در دانشگاه تهران به اتمام رساند. از سال ۱۳۳۸ تا ۱۳۵۰ دبیر دبیرستان‌های نیشابور و تهران بود. او همچنین دوره دکتری را در سال ۱۳۵۴ ش، در رشته زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران به پایان رساند.
دکتر مهین دخت صدیقیان در طول تحصیلات دانشگاهی، از محضر استادان بزرگی چون علی اکبر فیاض، سید احمد خراسانی، غلامحسین یوسفی، بدیع الزمان فروزانفر، پرویز ناتل‌خانلری، سید جعفر شهیدی، عبدالحسین زرین کوب و ذبیح‌الله صفا بهره‌مند شد.
صدیقیان مدتی در بنیاد فرهنگ ایران خدمت کرد و از سال ۱۳۵۴ به فرهنگستان ادب و هنر منتقل شد و در گروه اساطیر ایران به پژوهش مشغول بود. با تأسیس مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی در گروه تهیه معجم المفهرس برای کتب اربعه شیعه مشغول کار شد و مدتی سرپرستی این گروه را بر عهده داشت. دکتر صدیقیان ۲ سال برای تدریس دستور زبان فارسی و همکاری در تدوین فرهنگ چینی به فارسی به چین سفر کرد که طی مقاله‌ای با عنوان «سفر به چین» به این موضوع پرداخته است. در بخشی از این سفرنامه، ضمن شرح سفر، یکی از انگیزه‌ها را درمان بیماری بیان کرده است: «برای درمان نفس تنگی که سال‌ها بود مثل یک گرگ افتاده بود به جان روز‌های زندگی ام، با تکه تکه‌های خونینی که از چنگ و دندانش می‌افتاد، و درمان با پزشکی چینی تنها امیدم بود.»
او در چین تلاش کرد به نسخه‌های خطی فارسی و عربی دسترسی داشته باشد که موفق نشد.
همکاری در تدوین فرهنگ چینی به فارسی شامل ۳ میلیون کلمه و دارای ۳۰۰۰ صفحه، از کار‌هایی بود که صدیقیان در سفر چین انجام داد. همچنین در سال دوم اقامتش در چین، موفق به تدریس در دانشگاه رادیو پکن شد.
بیش از ۳۰ مقاله در مجلات علمی و چندین کتاب با عناوین «زبان خوش آهنگ فارسی، مجموعه‌ای از مقالات و تحقیقات در زمینه زبان فارسی» (امیرکبیر، ۱۳۸۸)، «فرهنگ واژه نمای حافظ» (امیرکبیر، ۱۳۶۶)، «فرهنگ اساطیری حماسی ایران به روایت منابع بعد از اسلام» (پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۷۵)، «دیوان زیب النسا» (امیرکبیر، ۱۳۸۱)، «فرهنگ واژه نمای غزلیات سعدی به انضمام فرهنگ بسامدی» (پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۷۸) و «ویژگی‌های نحوی زبان فارسی در نثر قرن پنجم و ششم هجری» (فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۸۳) از آثار دکتر صدیقیان محسوب می‌شوند.
سرانجام این بانوی فرهیخته در ۱۱ آذر ۱۳۷۸ در شصت وچهارسالگی در تهران درگذشت.